بار الهی آمده ام

 

              اما با دلی خسته از روزگار

 

             با امیدی در سرای ویرانه گی ام...

 

    پروزا را خود به من آموختی ؟

 

 پس چرا پرواز را امیدی نیست؟

 

حیران بادی  ام که می وزد و دست

 

بر چهره خسته ام می کشد ...

 

من در این سرا غربتی عظیم دارم

 

بخوان بسوی خود مرا  من اینجا

 

غریبم .........

 

مرا به سوی خود بخوان..من

 

خسته ام .....

 

خسته ام .....

 شعر از نفیسه

 

نوشته شده در پنج شنبه 89/11/28ساعت 5:26 عصر توسط گل نفیس نظرات ( ) |