من و گوشه صحن حرم ، آه دلم می لرزد

من و یک عالمه حسرت و پریشانی حال

به کجا شکوه برم تا که رضا گوش دهد

بی بی ام گفت رضا ، غریب نوازست رضا

بی بی ام گفت رضا، ضامن آهوست رضا

بی بی ام گفت رضا، شفا می دهدش

پس چگونه این دل شکسته صدا ندهی

از این همه مهربانی

از این همه بخشش و حب و کرمت

در حیرتم و آه...

چگونه این بغض شکسته در گلو را صدا ندهی!

من و صحن حرم ، اشک هایم جاریست

از خاک تو کسب آبرو می طلبم

تا صید غریبه ، نگردد آهوی دلم

کنار پنجره فولادت مرا راهی هست؟

حرفای دلم

 

نوشته شده در شنبه 93/6/29ساعت 3:15 عصر توسط گل نفیس نظرات ( ) |