آه می خواهم که بر خیزم ز جای

 

همچو ابری اشک ریزم های های

 

این دل تنگ منو این دود عود؟

 

در شبستان زخمه های چنگ و رود؟

 

این فضای خالی و پرواز ها؟

 

این شب خاموش و این اوازها؟

 

ای نگاهت لای لائی سحر بار

 

گاهوار کودکان بیقرار

 

ای نفس هایت نسیم نیمخواب

 

شسته از من لرزه های اضطراب

 

خفته در لبخند فرداهای من

 

رفته تا اعمال دنیاهای من

 

ای مرا با شور و شعر آمیخته

 

ای همه آتش به شعرم ریخته

 

چون تب عشقم چنین افروختی

 

لاجرم شعرم به آتش سوختی ..........

 

                  

                                                                                   

 

نوشته شده در یکشنبه 88/11/4ساعت 3:14 عصر توسط گل نفیس نظرات ( ) |