گر حسینی باشی و از بهر این مرد یقین                  از حسینی بودنات شادگوی آسمان را

 

 به خون خود بیامیخت وگفتش شهدالله                  که آن مرد یقین حسین بودا حسین

 

 

دخترک گفتا که درکنج دلم                       می نبالشد عشق کس الا خودم

کس ندارد تاب این دیوانه را                     کس نداند راه این ویرانه را

گه به جای دلبرش طاعت نمود                ذکر اورادر ثنا عادت نمود

 

تو که آهسته می خوانی قنوت گرهایت را میان ربنای سبز دستانت دعایم کن که من دیوانه و حیران شدن باشم0     

نوشته شده در سه شنبه 88/10/1ساعت 4:31 عصر توسط گل نفیس نظرات ( ) |