با دلی شاد به امید وصالی که ندیدم  *

 

                                            آمدم  تا  به  سرای تو و در خانه نبودی 

 

 حلقه  بر در زدم  و از تو  جوابی نشنیدم *

                                              بلکه بودی و در خانه به رویم نگشودی

 

اشک آمد زد حلقه به چشم منوآهم به لب آمد*

                                               ناگهان غیبت تو بست به دل راه امیدم

 

نا امیدانه  زدم  تکیه  به  دیوار  حسرت *

                                              رنج حسرت نکشیدی که بدانی چه کشیدم

 

با دلی تنگ  به  جبران  گناهی که نکردم*

                 

                                             گریه ها  کردم  و بر آتش دل اشک  فشاندم

 

یادگارتوهمان حلقه زیبای طلا  را نگهی  کردم*

 

                                            وز آن  روی آن چند نگینی گهر اشک فشاندم 

 

 تا به سوگ دل تنها شده مستانه بگریم*

 

                                              نیمه جان پیکر  خود جانب میخانه کشیدم

 

من به تو زنده ام*بی تو دلم خانه مرگ است

 

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که می دانی . صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی .

 

شدم از درد و تنهایی گلی پژمرده و غمگین . ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو می دانی .

 

میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم . چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته می رانی .

 

تپش های دل خستم چه بی تاب و هراسانند . به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی .

 

دلم دریای خون است و پر از امواج بی ساحل . درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی .

 

همواره قلب بیمارم به یاد تو شود روشن . چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی

 

 

 

 

 

نوشته شده در پنج شنبه 89/2/2ساعت 3:14 عصر توسط گل نفیس نظرات ( ) |